If it's November, it must be Nepal: Mount Taishan

Wspinaczka na Górę Taishan okazała się jedną z najcięższych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiliśmy. Rozpoczęliśmy dzień od wizyty w Dai Miao, świątyni taoistycznej, gdzie nasza wyprawa prawie się zakończyła, ponieważ nad ranem padało i większość płytek na chodnikach była bardzo śliska. Udało nam się na szczęście nie poślizgnąć i nie złamać żadnej kończyny, więc początek był udany. Poszliśmy do tej świątyni głównie dlatego, że jest to jeden ze specjalnych budynków, które można zbudować w Cywilizacji IV :-) ale także dlatego, że jest to piękny kompleks świątyń i obelisków, a do tego to tradycyjny początek wspinaczki/pielgrzymki na górę - to właśnie stąd cesarze wyruszali przed dwoma tysiącami lat.

W dzisiejszych czasach od świątyni trzeba iść przez miasto jakieś pół godziny, aby dotrzeć do właściwej góry. Prawie jak tylko kupiliśmy bilety i zaczęliśmy iść, zostaliśmy poproszeni o zapozowanie do zdjęcia z rodziną schodzącą z góry. Wprawdzie czytałam, że obcokrajowcy mogą się tego spodziewac, ale myślałam, że te opowieści są przesadzone. Prawie przywykliśmy już do ludzi gapiących się na nas otwarcie, kiedy ich mijamy, matek pokazujących nas swoim dzieciom, czy zdjęć robionych nam ukradkiem, ale po raz pierwszy poproszono nas otwarcie o pozowanie. To tak wygląda życie celebrytów!

Schody wiodące na szczyt były bardzo strome. Wspinaliśmy się już wcześniej na takie wysokości (1400m), nie mówiąc o pokonywaniu dłuższych tras (to było tylko 7.5km), ale stromość przyprawiała mnie chwilami o zawroty głowy. Do tego przyplątał mi się okropny katar, co jest dość uciążliwe, jeśli się cały dzień sapie i dyszy ze zmęczenia, no i po dojściu do połowy trasy myślałam, że się poddam i poczekam, aż Jon sobie wejdzie i zabierze mnie ze sobą schodząc. Na szczęście po chwili odpoczynku poczułam się lepiej i doszłam do końca. Dzień był pochmurny i mglisty, więc nie mieliśmy widoku na miasto, ale obejrzeliśmy większość budynków na szczycie. Stanowią onie niemalże małe miasteczko z hotelami i sklepami, no i oczywiście wszystkimi świątyniami, dla których ludzie się wspinają, aby się w nich pomodlić. Odpoczęliśmy trochę, pochodziliśmy, coś przekąsiliśmy, no i trzeba było schodzić. Powrót okazał się trudniejszy niż wspinaczka, bo zaczęło padać, a stopnie były BARDZO wąskie. Łydki i stopy też już nam się zaczynały buntować, więc po dojściu do połowy szlaku resztę trasy pokonaliśmy autobusem.

To było w piątek 7 września, a dzisiaj, w poniedziałek, dalej ostrożnie wchodziliśmy i schodziliśmy po schodach :-)

*****

The climb up Mt Taishan turned out to be one of the hardest things we've ever done. We started the day with a visit to the Dai Miao, a daoist temple, where we almost finished our excursion, because it had rained that morning and most of the tiles were extremely slippery. We managed not to slip and break any limbs, so that was a good start. We mainly wanted to visit the temple because it is one of the special bulidings you can build in Civilization IV :-) but it's also a beautiful complex of temples and obelisks, plus it's the traditional start of the trek/pilgrimage up the mountain - this is where the emperors started two thousand years ago.

From the temple, these days you have to walk through the city for nearly half an hour to get to the mountain proper. Almost as soon as we bought our tickets and started walking, we were asked to have our photo taken with a family coming down from the mountain. I'd read that Westerners can expect that, but I thought it was exaggerated. We're almost used to the constant stares that we get from most of the people we walk past, mothers pointing us out to their children, or covert photos being taken of us, but this was the first time someone openly asked to have their picture taken with us. So this is how it feels to be a celebrity!

The steps leading up to the top were incredibly steep. We'd done such elevation climbs before (1400m), not to mention longer distances (this was only 7.5km), but the steepness was making my head spin at times. I had a pretty bad head cold as well, which doesn't help when you're huffing and puffing, and at the half way point I thought I'd give up and just wait for Jon to climb up and pick me up on his way down. Fortunately I felt better after a bit of rest, and made to the top. It was a very cloudy and fogggy day, so we didn't have much of a view of the city, but we did see all or most of the buildings on top. There is almost a small town with hotels and shops there, plus of course all the temples that people go there to see and pray at. We rested for a while, walked around, had a bite to eat, and then it was time to walk down. This was even more scary than the climb up, because it had started raining, and the steps were VERY narrow. Our calves and feet were also not very happy at that point, so we walked to the half way point and took a bus from there.

That was on Friday 7 September, and today, on Monday, we still walked up and down stairs quite gingerly :-)