If it's November, it must be Nepal: Lijiang-Shuhe-Baisha

Lijiang, Shuhe i Baisha to trzy miasteczka, w tej kolejności od najbardziej turystycznego do najmniej i od południa na północ. Przylecieliśmy do Lijiang i autobusem miejskim dotarliśmy do Shuhe, gdzie zatrzymaliśmy się na jedną noc przed wyprawą do Tiger Leaping Gorge. Następnego dnia po powrocie pojechaliśmy autobusem do Lijiang, żeby zobaczyć to słynne stare miasto. Spędziliśmy tam bardzo przyjemne popołudnie, mimo że trochę padało. Lijiang to kolejne niesamowicie malowite miejsce, pełne wąskich uliczek z kocimi łbami i sklepów sprzedających głównie lokalne wyroby. Pod tym względem było ciekawsze niż Pingyao, gdzie wiele sklepów sprzedawało typowe chińskie pamiątki, a w Lijiang (jak i w Shuhe) były głównie chusty i srebrna biżuteria wyrabiane lokalnie. Kolory w sklepach były przepiękne, aż nie wiadomo było, gdzie patrzeć. Na kolację poszliśmy do tybetańskiej restauracji, w której jedzenie okazało się być dość nijakie, oprócz smażonych kulek z sera z mleka jaka, które były przepyszne.

Następnego dnia wypożyczyliśmy rowery z naszego hotelu i przejechaliśmy się przez spokojne wiejskie tereny do Baisha, co zajęło jakieś pół godziny. Zostawiliśmy rowery na początku wioski i dalej poszliśmy pieszo. Baisha była zdecydowanie mniejsza niż pozostałe dwa, bardziej wioska niż miasteczko. Jest znana z tradycyjnych haftów jedwabnych (już Marco Polo wspominał o nich w swoich dziennikach) i mieści kilka szkół wyszywania. Odwiedziliśmy dwie z nich, jedną należącą do tej samej rodziny od pokoleń i drugą rządową. Niektóre z haftów (można je niemal nazwać obrazami) były naprawdę niesamowite. Po każdej szkole oprowadzała nas jedna z uczennic mówiąca po angielsku, subtelnie, a potem mało subtelnie próbując namówić nas na zakupy, podając ceny łącznie z wysyłką, ubezpieczeniem i zniżkami. Nie poddaliśmy się jednak tej presji :-)

W drodze powrotnej zostawiliśmy rowery w Shuhe i pochodziliśmy tam parę godzin, bo mimo że już trzy noce tam spaliśmy, tak naprawdę prawie nic jeszcze nie zobaczyliśmy. Byłoto kolejne śliczne miasteczko pełne kanałów, mostów, sklepików i restauracji. Ostatnią godzinę spędziliśmy szukając rowerów, bo te wszystkie uliczki po jakimś czasie zaczęły wyglądać tak samo :-) w końcu je znaleźliśmy i pojechaliśmy z powrotem do hotelu, który znajdował się jakieś pięć minut jazdy od starego miasta.

Oprócz kolacji, którą zjedliśmy w Lijiang, pozostałe na pozostałe trzy poszliśmy do tej samej restauracji w Shuhe. Należała do młodej rodziny, która przywitała nas niezwykle ciepło i przyjaźnie, mimo że nie mówili ani słowa po angielsku. Jest to jednak jedno z najmilszych wspomnień jedzeniowych z całej naszej wyprawy. Za drugim razem jak nas zobaczyli, śmiali się i zaprosili, żebyśmy usiedli przy "naszym" stoliku, a za trzecim razem nie mogli uwierzyć, że to znowu my, zwłaszcza, że przyprowadziliśmy ze sobą parę Kanadyjczyków, którzy mieszkali w naszym hotelu i którym poleciliśmy to miejsce. Jedzenie było przepyszne, mimo że długo się na nie czekało. Robili wszystko od podstaw, jeśli zamówiliśmy surówkę, to wtedy obierali na nią warzywa. Jedliśmy tamciekawą surówkę z lotusa i przepyszną surówkę z pędów bambusa. Kanadyjczycy zamówili rybę, więc właściciel wyszedł na zewnątrz, a ja zażartowałam, że idzie ją złowić. Okazało się, że to nie był żart, bo sięgnął po nią ręką do wielkiego akwarium stojącego przed restauracją! :-)

*****

Lijiang, Shuhe, and Baisha are three towns, aranged in this order from the most touristy to the least, and from south to north. We had flown into Lijiang and taken a city bus to Shuhe, where we stayed for a night before the Tiger Leaping Gorge trek. The day after we got back, we took a bus to Lijiang to check out the famous old town. It made for a really pleasant afternoon, even though it rained for a bit. Lijiang is another extremely picturesque place, full of narrow cobblestoned streets and shops selling mainly local arts and crafts. In that respect, it was much nicer than Pingyao, where a lot of the shops sold quite generic Chinese souvenirs, whereas Lijiang (as well as Shuhe) focussed more on locally made scarves and silver jewelry. The colours in the shops were fantastic, very pleasant to look at. We had dinner at a Tibetan place, which turned out to have pretty bland food, apart from the deep fried yak cheese balls, which were fantastic.

The next day we hired bikes from out hotel and rode them through a very quiet countryside to Baisha, which was a half hour ride away. We left the bikes at the beginning of the village and continued on foot. This place was certainly much smaller than the other two, a village rather than a town. It's famous for traditional silk embroidery (even Marco Polo mentioned it in his diaries), and is home to a few embroidery schools. We visited one that's family-owned, and one that's government supported. Some of the pieces (I want to call them paintings) were truly magnificent. At each school, they had one of the English-speaking students walk us through an exhibition of the school's works, subtly, and then not so subtly, encouraging us to buy some, giving us prices including shipping and insurance, discounts, etc. We didn't give in to the pressure, though :-)

On the way back we left our bikes in Shuhe and walked around there for a couple of hours, because even though we had already stayed there for three nights, we hadn't seen it properly. It was another cute old town, with more canals, bridges, shops and restaurants. We then spent another hour looking for the place where we left the bikes, since all those streets were beginning to look the same :-) We found them in the end, and rode back to our place, which was a five minute ride from the old town.

Apart from the one dinner we had in Lijiang, the other three we had at the same place in Shuhe. It was a family-run restaurant with extremely warm and welcoming hosts who didn't speak a word of English. It was one of our most pleasant eating experiences of the whole trip, though. The second time we went there, they laughed and invited us to sit at "our" table, and the third time they were again delighted to see us, especially that we brought a couple of Canadians who were staying at our place, and who welcomed our dinner recommendation. The food there was truly delicious, even if it took a long time to come. They made everything from scratch; when we ordered a salad, they would peel the vegetables for it then. We had an interesting lotus salad, and the best bamboo shoot salad ever. The Canadians ordered a fish, so the owner went outside, and I joked that he was going fishing. Turned out it wasn't a joke, and he fished the fish out of the big tank in front of the restaurant! :-)