If it's November, it must be Nepal: Kathmandu

Dotarliśmy do Nepalu po nocnym locie z Hong Kongu do Kuala Lumpur i krótkim porannym do Kathmandu. Nasze pierwsze wrażenia nie były najlepsze i nie poprawiły się zbytnio w ciągu następnych trzech tygodni. Droga z lotniska to czysty chaos (dużo gorzej niż w Wietnamie), kurz wciskał się nam do oczu, ust i nosa, a w dużej części nie było nawet asfaltu. Byliśmy podekscytowani widokiem krów na drodze, ale po paru dniach nam przeszło. Najfajniejsze były małpy rozrabiające przy świątyni czy starym pałacu, który mijaliśmy po drodze.

Zatrzymaliśmy się w Kathmandu Guesthouse, jednym z najstarszych i najbardziej znanych hoteli w Kathmandu, który jednak czasy swojej świetności ma już za sobą. Nasz pokój był stary i sfatygowany, prąd wysiadał kilka razy dziennie mimo generatora i większość czasu nie było gorącej wody. Thamel, dzielnica turystyczna Kathmandu, jest tak samo chaotyczny i zakurzony jak droga z lotniska. Nie sa się przejść pięciu metrów, żeby ktoś nie proponował ci taksówki czy usług przewodnika. Nie wszystko jednak było okropne. Znaleźliśmy niezłe jedzenie hinduskie i izraelską kafejkę z przepysznym hummusem i baba ganoush.

Następnego dnia znajomy znajomego oprowadził nas po Kathmandu, co okazało się dość ciekawe. Pisze właśnie pracę magisterską o lokalnych zabytkach czy świątyniach, więc ma dużą wiedzę o tym, co nam pokazywał i interesuje go to. W Kathmandu jest olbrzymia liczba świątyń, od dużych widocznych budynków po małe posążki przy chodniku, przy których ludzie się modlą przechodząc koło nich. Zobaczyliśmy dom Żyjącej Bogini, dziewczynki wybranej spośród kilku specjalnych rodzin, która mieszka w tym domu-świątyni, jest ubierana w piękne stroje i makijaże aż do jej pierwszej menstruacji, po czym wraca do swojej rodziny, a na jej miejsce wybierana jest kolejna dziewczynka. Poszliśmy także do muzeum znajdującego się w dawnym pałacu królewskim, dużym, ale starym i zakurzonym. Głównie znajdują się tam przedmioty i stroje należące do rodziny królewskiej i niewiele z nich ma opisy po angielsku, więc przeszliśmy przez nie dość szybko. Nasz przewodnik kupił nam też po drodze parę rzeczy do jedzenia w miejscach, w których nie przyszłoby nam do głowy się zatrzymać. Jedną z nich był napój jogurtowy z migdałami i orzechami, nalewany z metalowej miski w oknie w ścianie, a drugą smażone przysmaki, do których trzeba było przejść przez ciemną i straszną bramę z wąskiej uliczki.

Następnego dnia wybraliśmy się do Świątyni Małp (jej właściwa nazwa to Swayambhunath, ale kto to będzie pamiętał?), znajdującej się na szczycie wzgórza, na który prowadzi wiele stromych schodów (co to jest, że ludziom przychodzi do głowy budować świątynie w tak niedostępnych miejscach?) i wokół której mieszka bardzo dużo małp. Droga do świątyni prowadzi przez dzielnice Kathmandu wyglądające jak wioska. Przekroczyliśmy też rzekę, którą ledwo było widać przez śmieci. Widok ze wzgórza był dość ciekawy, widzieliśmy całe miasto rozpościerające się przed nami we wszystkich kierunkach. Nie ma tu prawie budynków wyższych niż cztery piętra.

Wreszcie przyszedł dzień na przejazd autobusem z Kathmandu do Pokhara, skąd zaczęła się nasza wspinaczka. Przejechanie 200 km między tymi dwoma miastami zajmuje siedem godzin. Przynajmniej nie czujesz się niebezpiecznie, bo jest tyle samochodów na drodze, która jest tak pełna dziur i kamieni że autobus nie miał możliwości jechać szybko.

*****

We got to Nepal after an overnight flight from Hong Kong to Kuala Lumpur, and then a quick morning one to Kathmandu. Our first impression of the country was pretty bad, and didn't improve over the next three weeks. The road from the airport was pure chaos (way worse than Vietnam), with dust getting into your eyes, mouth and nose, and half the time no pavement on the road. The cows we saw wondering around were a bit of a novelty which wore off over the next days. The only fun bit was the monkeys hanging out by a temple or old palace on the way.

We stayed at the Kathmandu Guesthouse, one of the oldest and most famous hotels in Kathmandu, but way past its prime. Our room was quite old and tired, the electricity would fail several times a day, even though they had a generator, and most of the time there was no hot water. Thamel, the tourist district of Kathmandu, was just as chaotic and dusty as what we saw on the way from the airport. You can't walk five metres without multiple people offering you a taxi or guide services. It wasn't all so bad, though. We found some good Indian food, and then an Israeli cafe with delicious hummus and baba ganoush.

The next day a friend of a friend took us on a tour of Kathmandu, which was quite interesting. It helped that he is working on his MA thesis in something like local historical places or temples, so he was very knowledgeable and interested in what he was showing to us. There is an amazing number of temples in Kathmandu, from large obvious ones to small statues by the side of the road, which are nonetheless prayed at in passing. We saw the house of the Living Godess, a young girl selected from several special families, who gets to live in that house-temple and get dressed up in fancy clothes and make up until her first menstruation, after which she goes back to her family, and another girl is chosen in her place. We also went to a museum in the old palace, which was quite old and dusty looking, but was quite large. It mainly had artefacts of the royal family, and not much in English, so we walked through it quite quickly. Our friend bought some food for us on the way from places we'd never think to stop at ourselves. One was plain yoghurt with nuts and almonds in it, served from a metal bucket from a hole in the wall, and the other some fried delicacies to which you got through a dark and scary passageway off an alleyway.

The next day we went to the Monkey Temple (its real name is Swayambhunath, but who's going to remember that?), which is on a tall hill with lots of steps (what is it with people insisting on temples being so inaccessible?), and has lots of monkeys living in the surrounding trees. The walk there took us through village-like parts of Kathmandu, and across the river, in which you could barely see the water for the rubbish. The view from the top of the temple hill was quite good, we could see a lot of the city spreading in all directions, with hardly any buildings taller than four storeys.

Finally the day came for us to take a bus to Pokhara, from where we would start our trek. It takes seven hours to go the 200km between the two cities. At least you don't really feel unsafe because with the traffic and the quality of the road (mostly dirt road with lots of holes and rocks) the bus couldn't go very fast at all.

One of the hordes of decorated trucks

Along the road from the airport

Storefront

Bicycle repair or just parking space for them?

More people can be seen resting at various building sites than working. Although this might not be a building site, but a normal operating shop, hard to tell the difference