Kathmandu

Dotarliśmy do Nepalu po nocnym locie z Hong Kongu do Kuala Lumpur i krótkim porannym do Kathmandu. Nasze pierwsze wrażenia nie były najlepsze i nie poprawiły się zbytnio w ciągu następnych trzech tygodni. Droga z lotniska to czysty chaos (dużo gorzej niż w Wietnamie), kurz wciskał się nam do oczu, ust i nosa, a w dużej części nie było nawet asfaltu. Byliśmy podekscytowani widokiem krów na drodze, ale po paru dniach nam przeszło. Najfajniejsze były małpy rozrabiające przy świątyni czy starym pałacu, który mijaliśmy po drodze.

Zatrzymaliśmy się w Kathmandu Guesthouse, jednym z najstarszych i najbardziej znanych hoteli w Kathmandu, który jednak czasy swojej świetności ma już za sobą. Nasz pokój był stary i sfatygowany, prąd wysiadał kilka razy dziennie mimo generatora i większość czasu nie było gorącej wody. Thamel, dzielnica turystyczna Kathmandu, jest tak samo chaotyczny i zakurzony jak droga z lotniska. Nie sa się przejść pięciu metrów, żeby ktoś nie proponował ci taksówki czy usług przewodnika. Nie wszystko jednak było okropne. Znaleźliśmy niezłe jedzenie hinduskie i izraelską kafejkę z przepysznym hummusem i baba ganoush.

Następnego dnia znajomy znajomego oprowadził nas po Kathmandu, co okazało się dość ciekawe. Pisze właśnie pracę magisterską o lokalnych zabytkach czy świątyniach, więc ma dużą wiedzę o tym, co nam pokazywał i interesuje go to. W Kathmandu jest olbrzymia liczba świątyń, od dużych widocznych budynków po małe posążki przy chodniku, przy których ludzie się modlą przechodząc koło nich. Zobaczyliśmy dom Żyjącej Bogini, dziewczynki wybranej spośród kilku specjalnych rodzin, która mieszka w tym domu-świątyni, jest ubierana w piękne stroje i makijaże aż do jej pierwszej menstruacji, po czym wraca do swojej rodziny, a na jej miejsce wybierana jest kolejna dziewczynka. Poszliśmy także do muzeum znajdującego się w dawnym pałacu królewskim, dużym, ale starym i zakurzonym. Głównie znajdują się tam przedmioty i stroje należące do rodziny królewskiej i niewiele z nich ma opisy po angielsku, więc przeszliśmy przez nie dość szybko. Nasz przewodnik kupił nam też po drodze parę rzeczy do jedzenia w miejscach, w których nie przyszłoby nam do głowy się zatrzymać. Jedną z nich był napój jogurtowy z migdałami i orzechami, nalewany z metalowej miski w oknie w ścianie, a drugą smażone przysmaki, do których trzeba było przejść przez ciemną i straszną bramę z wąskiej uliczki.

Następnego dnia wybraliśmy się do Świątyni Małp (jej właściwa nazwa to Swayambhunath, ale kto to będzie pamiętał?), znajdującej się na szczycie wzgórza, na który prowadzi wiele stromych schodów (co to jest, że ludziom przychodzi do głowy budować świątynie w tak niedostępnych miejscach?) i wokół której mieszka bardzo dużo małp. Droga do świątyni prowadzi przez dzielnice Kathmandu wyglądające jak wioska. Przekroczyliśmy też rzekę, którą ledwo było widać przez śmieci. Widok ze wzgórza był dość ciekawy, widzieliśmy całe miasto rozpościerające się przed nami we wszystkich kierunkach. Nie ma tu prawie budynków wyższych niż cztery piętra.

Wreszcie przyszedł dzień na przejazd autobusem z Kathmandu do Pokhara, skąd zaczęła się nasza wspinaczka. Przejechanie 200 km między tymi dwoma miastami zajmuje siedem godzin. Przynajmniej nie czujesz się niebezpiecznie, bo jest tyle samochodów na drodze, która jest tak pełna dziur i kamieni że autobus nie miał możliwości jechać szybko.

*****

We got to Nepal after an overnight flight from Hong Kong to Kuala Lumpur, and then a quick morning one to Kathmandu. Our first impression of the country was pretty bad, and didn't improve over the next three weeks. The road from the airport was pure chaos (way worse than Vietnam), with dust getting into your eyes, mouth and nose, and half the time no pavement on the road. The cows we saw wondering around were a bit of a novelty which wore off over the next days. The only fun bit was the monkeys hanging out by a temple or old palace on the way.

We stayed at the Kathmandu Guesthouse, one of the oldest and most famous hotels in Kathmandu, but way past its prime. Our room was quite old and tired, the electricity would fail several times a day, even though they had a generator, and most of the time there was no hot water. Thamel, the tourist district of Kathmandu, was just as chaotic and dusty as what we saw on the way from the airport. You can't walk five metres without multiple people offering you a taxi or guide services. It wasn't all so bad, though. We found some good Indian food, and then an Israeli cafe with delicious hummus and baba ganoush.

The next day a friend of a friend took us on a tour of Kathmandu, which was quite interesting. It helped that he is working on his MA thesis in something like local historical places or temples, so he was very knowledgeable and interested in what he was showing to us. There is an amazing number of temples in Kathmandu, from large obvious ones to small statues by the side of the road, which are nonetheless prayed at in passing. We saw the house of the Living Godess, a young girl selected from several special families, who gets to live in that house-temple and get dressed up in fancy clothes and make up until her first menstruation, after which she goes back to her family, and another girl is chosen in her place. We also went to a museum in the old palace, which was quite old and dusty looking, but was quite large. It mainly had artefacts of the royal family, and not much in English, so we walked through it quite quickly. Our friend bought some food for us on the way from places we'd never think to stop at ourselves. One was plain yoghurt with nuts and almonds in it, served from a metal bucket from a hole in the wall, and the other some fried delicacies to which you got through a dark and scary passageway off an alleyway.

The next day we went to the Monkey Temple (its real name is Swayambhunath, but who's going to remember that?), which is on a tall hill with lots of steps (what is it with people insisting on temples being so inaccessible?), and has lots of monkeys living in the surrounding trees. The walk there took us through village-like parts of Kathmandu, and across the river, in which you could barely see the water for the rubbish. The view from the top of the temple hill was quite good, we could see a lot of the city spreading in all directions, with hardly any buildings taller than four storeys.

Finally the day came for us to take a bus to Pokhara, from where we would start our trek. It takes seven hours to go the 200km between the two cities. At least you don't really feel unsafe because with the traffic and the quality of the road (mostly dirt road with lots of holes and rocks) the bus couldn't go very fast at all.

One of the hordes of decorated trucks

Along the road from the airport

Storefront

Bicycle repair or just parking space for them?

More people can be seen resting at various building sites than working. Although this might not be a building site, but a normal operating shop, hard to tell the difference

One of the many souvenir shops

A street in the fancy embassy district

Hello? Hello? Taxi?

A little Ganesha

This square hosts several temples

Cool statue

Top of one of the temples

Another religious statue

Nepalese cabling achievements surpass even those in Vietnam

Banana offering

The house of the Living Godess

A very neat buddha. Apparently it's a coat, not wings, though

Another tiny temple. The bell is for making prayers, and so is the dye.

Old temple in a tree, just like in Ayutthaya in Thailand

Evil spirit is watching you

The way to the fried snacks was through the opening on the right and a narrow tunnel

Shopping in Kathmandu

Grocery stalls

Scales in front of a rice shop 

Kathmandu traffic

They had these in China, too

Serious buddha is serious

The way to the Monkey Temple

The typical Kathmandu image

Various offerings at the Monkey Temple

Monks feed the monkeys fruit and cookies

Tasty banana

Cool buddha statue

Popcorn necklace will do as a snack

Prayer wheels

King of the hill

Lots of gods up on that hill

I took this just before we noticed the "no photos" sign

Monkey family

Hong Kong

Z Hanoi polecieliśmy z powrotem do Guangzhou, prosto z lotniska metrem dotarliśmy na dworzec kolejowy, wsiedliśmy do pociągu do Shenzhen i z dworca w Shenzhen metrem dotarliśmy do hotelu. Tyle przesiadek, a jednocześnie jedna z najłatwiejszych podróży, jakie odbyliśmy. O Shenzhen nie ma co pisać, mieliśmy tam dwa dni, po czym poszliśmy do Hong Kongu. Tak, poszliśmy, bo metrem dojeżdża się do punktu kontroli granicznej, przechodzi na piechotę i znów metrem, już po drugiej stronie, jedzie się do centrum.

Hong Kong zrobił na nas niesamowite wrażenie. Ja się tam czułam jak uboga kuzynka z prowincji, bo ceny były czasami i 10 razy wyższe niż w Chinach. Ulice są dość ciasne i wąskie, jeżdżą po nich nie tylko piętrowe autobusy, ale i piętrowe tramwaje, czego nigdy wcześniej nie widziałam. Pełno tam designerskich butików i modnych kafejek i restauracji. Jedzenie było niesamowite, ogromny wybór kuchni z całego świata. Kilka razy wybraliśmy się na dim sum, w tym do restauracji z jedną gwiazdką Michelin, chyba najtańszej na świecie ze wszystkich polecanych przez ten przewodnik. Bułeczki z grillowaną wieprzowiną były niesamowite i następnym razem też tam będziemy musieli iść, mimo że na stolik czeka się czasami godzinę albo i dwie.

Zaraz po dotarciu na miejsce wybraliśmy się na The Peak - Szczyt, punkt widokowy, na który wjeżdża się specjalną kolejką, prawie taką samą, jak w Wellington do Ogrodu Botanicznego. Panorama Hong Kongu, którą z niego widać, jest niesamowita. Kiedy tam byliśmy, zaczęło się ściemniać, więc mogliśmy ją porównać za dnia i w nocy, ze wszystkimi światłami i neonami. Przyznam, że nocna panorama Szanghaju była bardziej imponująca, bo neonów było tam więcej i były dużo bardziej nowatorskie, ale i tak widok Hong Kongu z lotu ptaka pomógł nam wyobrazić sobie jego rozmiar i zasięg.

Następne dni spędziliśmy na zakupach elektronicznych. Jon kupił iPada mini i jakieś części do aparatu, zajęło to dużo czasu i przeciskania się w tłumie, ale podobno ceny były lepsze, niż gdzie indziej. Żałuję, że się nie rozdzieliliśmy, bo wynudziłam się jak mops, a te zakupowe ulice Hong Kongu nie miały aż tak ciekawych ludzi i miejsc do oglądania, jak te po drugiej stronie zatoki.

Jednego wieczoru spotkaliśmy się na kolację z Mikem i Liz, z którymi pracowałam kiedyś w Wellington. Nie mogę uwierzyć, że oni już pięć lat mieszkają w Hong Kongu, bo wydaje się, jakby wyjechali może w zeszłym roku. Super było zobaczyć znajome twarze w obcym miejscu :-)

Ostatniego dnia wybraliśmy się na spacer po ciekawych uliczkach Hong Kongu, wjechaliśmy na samą górę najdłuższych schodów ruchomych na świecie (a właściwie ciągu schodów ruchomych), a potem trafiliśmy do zoo i ogrodu botanicznego. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam nawet, że w Hong Kongu jest zoo, a okazało się ono bardzo przyjemne, ciekawe, a do tego darmowe. Mają w nim dużo małp, w tym małe orangutany, które można oglądać tylko przez kilka godzin dziennie. Były niesamowite, bawiły się z opiekunami i huśtały na linach, rozrabiały i były fajniejsze nawet od małych pand, bo przynajmniej coś robiły, a nie tylko spały :-)

Po tych pięciu dniach w Hong Kongu wiem, że chciałabym tam spędzić więcej czasu, bo wielu rzeczy nie zobaczyliśmy, na przykład wielu szlaków spacerowych wśród zielonych wzgórz otaczających miasto. Mimo że Hong Kong jest pełen wieżowców, samochodów i ludzi, nie brakuje tam zielonych terenów, w których można spędzać całe dnie. I nie wiem teraz, czy wolę Hong Kong czy Singapur - oba są świetne, nowoczesne i dobrze zorganizowane i chyba będę musiała spędzić więcej czasu w każdym z nich, żeby zdecydować :-) W drodze do domu mamy dzień w Singapurze, to go sobie przypomnę na szybko.

*****

From Hanoi we flew back to Guangzhou, straight from the airport we took the subway to the railway station, took a train to Shenzhen and from the Shenzhen train station took the subway to our hotel. So many changes, and yet it was one of the easiest journeys we've made. There's not much to write about Shenzhen, we spent two days there, and then walked over to Hong Kong. Yes, we walked, because you take the subway to a border check point, walk through it, and then take the subway on the other side to the city centre.

Hong Kong made a huge impression on us. I felt like a poor provincial relative, since the prices were sometimes 10 times as much as they were in China. The streets are quite tight and narrow, and they not only have double decker buses, but also double decker trams, which is something I'd never seeen before. The city is full of designer shops and trendy cafes and restaurants. The food was amazing, a huge choice of cuisines from all over the world. A few times we went for dim sum, including a Michelin star restaurant, probably the cheapest in the world of all places from that guide (thanks, Aidan, for the recommendation!). Barbecue pork buns were unforgettable, and we'll have to go there again net time we're in Hong Kong, even though you can wait an hour or two for a table.

Right after we got to Hong Kong, we went to The Peak, a lookout place that you take a special cable car to, almost the same as the one in Wellington. The panorama of Hong Kong that you can see from there is amazing. While we were there, it was getting dark, so we could compare the day and night-time views, with all the lights and neon signs. I admit that the night panorama of Shanghai was more impressive, because there were more neon signs (actually, they are probably all LED these days) and they were much more innovative, but still seeing Hong Kong from bird's eye view was helpful in realising its size and reach.

The next days we spent shopping for electronics. Jon bought an iPad mini and some camera parts, it took a long time and pushing through the crowd, but the prices were apparently better than elsewhere. I wish we had split up, because I was really bored there, as the shopping streets of Hong Kong didn't have nearly as interesting people and places to look at as on the other side of the bay.

One evening we had dinner with Mike and Liz, who I used to work with in Wellington. I can't believe they've been in Hong Kong for five years now, because it seems like they only left last year or so. It was great to see familiar faces in the strange place :-)

The last day we went for a walk on the interesting streets of Hong Kong, we took the longest escalator in the world all the way up (it was a set of escalators, really), and then we found the zoo and botanic gardens. To be honest, I didn't even know that Hong Kong had a zoo, and it turned out to be very pleasant, interesting, and free. They have a lot of monkeys there, and also little orangutangs, which you can only view for a few hours each day. They were amazing, they played with their keepers and on the rope swings, wrecked havoc and they were cooler than the little pandas because at least they were doing something, not just slept :-)

After the five days in Hong Kong I know I'd like to spend more time there, because there were a lot of things we didn't manage to see, such as hiking trails on the green hills surrounding the city. Despite Hong Kong being full of sky scrapers, cars, and people, it doesn't lack green spaces where you can spend whole days. I don't know now whethere I prefer Hong Kong or Singapore - both are great, modern and well organised, and I guess I'll have to spend more time in each to decide :-) On the way home we have a day in Singapore, so I'll be able to quickly refresh my memory.

Our heads were spinning from looking up all the time

Hong Kong from The Peak

The Peak Tram

The famous Star Ferry

The Hong Kong skyline from the ferry

On the Star Ferry

Old and new

One of the shopping streets

Hong Kong from the shore

And after dark

Double-decker trams, who would have thought?

This one mostly wanted cuddles

And this one was having all kinds of fun on the ropes

Orange monkey

Monkey with a moustache

At the zoo/botanic gardens

One of Hong Kong's steep narrow streets

Interesting restaurants...

...and tempting boutiques

Part of the long escalator